Definitief stoppen als fysio-/manueel therapeute, maar ik blijf wel praktijkeigenaar
Inmiddels is het ruim 3 jaar geleden dat ik gediagnosticeerd ben met een ongeneeslijke hersentumor. Het zijn 3 jaar geweest van vele behandelingen en therapieën.
Door de tumor en de behandelingen is mijn brein en fysieke gesteldheid beschadigd. Ik blijf vreselijk moe, mijn prikkelverwerking is ernstig verstoord en ik blijf tegen de cognitieve beperkingen aanlopen.
Ik heb er alles aan gedaan om terug te keren naar het werk. Ik ben hoop blijven houden. En hoop doet leven en heeft mij dit gevecht laten voeren. Alleen moet ik mijzelf niet langer voor de gek houden: ik kan niet meer aan het werk als fysiotherapeut en manueel therapeut.
Samen met de ergotherapeut van Padua (Expertisecentrum Hersenletsel, waar ik 5 maanden intern heb gerevalideerd), waar ik nu nog extramurale zorg van krijg, hebben we een weekschema gemaakt qua belasting en rustmomenten. Zolang ik mij zo goed mogelijk aan het schema houd, kom ik het beste de dag door. Dit is een wereld van verschil in vergelijking met voor de diagnose. Toen kon ik ‘onverminderd’ doorgaan en 10 ballen in de lucht houden.
In oktober 2024 ben ik gestart met het hervatten van wat managementtaken en ben ik 2x per week 1 uurtje op de praktijk, op een zo’n prikkelarm mogelijke plek. Daar zit ik nu nog steeds op. Soms blijf ik iets langer, of zit ik thuis iets langer achter de computer of te lang op mijn telefoon, dan krijg ik nagenoeg altijd de deksel op mijn neus. De druk in mijn hoofd neemt dan toe, het wordt mistiger, ik ga minder scherp zien, vaak gaat dit gepaard met vreselijke hoofdpijn, tot letterlijk ziek voelen. Ik kan dan helemaal niks meer verdragen aan licht en geluid. Thuis zitten de gordijnen nog bijna altijd dicht en de radio uit. Op een grijze dag gaan ze wel eens open. Zo loop ik buiten nog steeds met een zonnebril op omdat ik het daglicht niet kan verdragen.
Ik zou er alles voor over hebben om weer patiënten te behandelen, al zouden het er maar een paar zijn. Maar samen met de psycholoog (ook extramuraal vanuit Padua) ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dit gevecht niet ga winnen, dat dit niet haalbaar is. Stel dat het wel haalbaar had kunnen zijn om een paar patiënten te behandelen, dan loop ik tegen wetgeving aan.
Fysiotherapie is een beschermd beroep.
Je moet volgens de wet BIG voldoen aan de werkervaringseis (ook wel urennorm). Hiervoor moet je iedere 5 jaar 2.080 uur als fysiotherapeut hebben gewerkt.
Mijn BIG-registratie verloopt in juni 2028. Al zou ik een paar patiënten per week kunnen gaan behandelden, ik ga nooit meer aan die urennorm kunnen komen.
Ook moet je als fysiotherapeut bijscholen om de patiënt de juiste zorg te kunnen blijven geven. Hier komt mijn cognitieve problematiek om de hoek kijken: ik heb een geheugenstoornis overgehouden. In mijn geval wil dat zeggen dat ik met name nagenoeg geen nieuwe informatie meer opneem.
Ik ben nu nog geregistreerd tot 2030.
Hierna zal ik mij niet meer mogen herregistreren omdat ik dan niet kan voldoen aan de scholingseisen.
Daarop stelde de psycholoog mij de vraag waarom ik, het beetje energie dat ik heb, stop in een gevecht dat ik nooit ga winnen. Zij is ervan overtuigd, dat, als ik dat gevecht los laat, er ruimte komt voor andere dingen. Ik kan mij dan gaan focussen op de managementtaken van de praktijk.
Ik blijf namelijk wel praktijkeigenaar. Vanuit huis kan ik in een prikkelarme omgeving dingen voor de praktijk doen. Ik kan dan mijn eigen tijd indelen volgens mijn schema, de taken verdelen over de dag en bij een slechte dag daarop anticiperen.
Ik ben nu een uurtje in de week op de praktijk om samen met Adje handleidingen te maken zodat ik, als Adje volgend jaar met pensioen gaat, met behulp van de handleidingen, haar werkzaamheden kan overnemen.
Afgelopen 2 weken heb ik persoonlijk mijn collega’s op de hoogte gebracht. Dit ging gepaard met veel emotie. En ook nu, terwijl ik dit typ voor jullie, lopen de tranen over mijn wangen. Levend rouwen wordt dat genoemd.
Ik heb van 06-01-2003 tot en met 11-01-2022 met al mijn ziel en zaligheid gewerkt. De praktijk was/is mijn levenswerk, mijn passie. En het doet verschrikkelijk veel pijn om niet meer als fysiotherapeut aan het werk te kunnen.
Ik probeer mij nu vast te houden aan deze mooie spreuk van Omdenken: ‘als je het leven dat je gepland had kunt loslaten, dan kun je het leven dat op je wacht vastpakken’.
Het is niet uitgesloten dat ik geen stapjes meer maak. Ik hoop dan ook nog steeds deze kleine stapjes te kunnen maken, zodat ik misschien op termijn ook weer wat rond kan lopen op de praktijk, zodat ik jullie allemaal weer eens kan zien.
Liefs, Sylvia
.
